مبنای عبادتهای ما چه چیزی است؟
این سوالی است که شاید ذهن خیلی ها را مشغول کرده باشد. آیا عبادهای روزانه را با عشق و علاقه انجام می دهیم و از ستایش و پرستش خداوند به وجد و شعف در می آییم؟و یا از روی عادت و ترس از آتش جهنم هر روز با اجبار و اکراه و رفع تکلیف آنها را انجام می دهیم.
اگر پیامی به انسان برسد که خدا بهشت و جهنم را برداشته چقدر از ما همچنان خدا را تسبیح می گویند و هر روز نماز می خوانند و از دروغ باز هم رویگردان می شوند.
واقعا از خود پرسیده ایم که سالها پس از عبادت هنوز خدا را چگونه می خوانیم و خود را در برابرش پاسخگو می دانیم و یا مانند زندگی دنیایی خود به دنبال راههای فرار و توجیه هستیم.کارهایی تکراری و تقلیدی آدم را به جایی نمیرسونه و اگر عشق در کاری نباشه انجامش برای انسان زجرآور خواهد شد.
آیا از عبادتها فقط به ظواهر دل خوش کرده ایم و اگر در ما تغییری هم ندهد باز دنبال سوال نخواهیم رفت و با بررسی دقیقتر خود را با زیبایی ها در نخواهیم آویخت؟.