کاش مي توانستم در روزهاي نبودنت ، نفس کشيدن را بر خود حرام کنم و نبينم اين روزهايي را که آرزوي زودتر گذشتنش را مي کنم ! و آنگاه بود که باز هم طعم لذت بخش زنده شدن با گرماي وجودت را حس مي کردم .
چه حس آشنايي ! و چه تنهايي آزار دهنده اي .... !!
اين اولين دلتنگي هايي نيست که لحظه به لحظه اش را با اميد به « آينده اي نامعلوم » سر مي کنم .
تا کنون سرنوشتي برايم رقم خورده است که دلتنگي را پُر رنگ مي نويسد ، با همان شيريني ها و تلخي هايش.
نمي دانم ادامهء رشته ي اين نوشته را با « کاش مي شد » ها ادامه دهم يا با احساسات غريب و آشنايم .
« کاش مي شد » هايي که نوشتنش براي دل ِ تنگم و فکر تشنه ام آسان است و يا احساساتي که « تو » با غريبه هايش هم آشنايي .
اما براستي کاش ميشد که بودي ، تا آغوش مهربانت را بر زخم ِ نمک خورده ي دلتنگي هايم مرهم کنم ...
و يا اي کاش بودي تا ديگر دلتنگ نبودن هايت نباشم .
اي کاش ..... !!!