اغلب ماها در خانه های مذهبی متولد شده و از روزی که خود را شناخته ایم با نام مذهب و یاد خدا زندگی کرده ایم و از سن تکلیف و گاهی نیز زودتر از آن عبادات فردی را شروع کرده و اغلب هم تا حال ادامه داده  ایم .نقطه جالب اینجاست که تا کوچکترین مشکلی در زندگیمون پیدا میشه نسبت به همه چیز بدبین شده و خدا را نیز فراموش می کنیم و زمین و زمان را مقصر قلمداد می کنیم که برای ما مشکل ساخته اند و انگار با چندرغازی عبادت منتی بزرگ بر خدا داریم که باید ما را جزو محافظت شدگان قرار داده و دستان لرزان ما را تا سرحد سعادت در دستان خود بگیرد و نباید ناخوشی و ناراحتی سراغ ما بیاید.ما را با مذهب و تشریفات مذهبی آشنا ساخته اند ولی ما را با خدا آشنا نساخته و آشتی نداده اند که خدا را همواره در قلبهایمان و در دلهایمان ببینیم و از جز او دوری گزینیم .ما تشریفات مذهبی را بی کم و کاست انجام می دهیم و شاید با وسواس و احتیاط هر چه تمامتر ولی از دوستی ما با خدا خبری نیست که اگر باشد این همه تنش و اضطراب در زندگی آدمی پدیدار نمیشود و این همه معضلات ناشی از عصیان و طغیان نفس سرکش بوجود نمی آمد.خدا حقیقت ناب دنیای بیکران آفرینش است که در لحظه لحظه زندگی ما جریان دارد ولی ما یاد نگرفته ایم که این جریان و هماهنگی را حس کنیم.سرنوشت زندگی ما را مذهبی های بدون خدا بار آورده است .