آدمی را تجسم کنید که در دریای شور در قایقی نشسته است  و تا چشم کار میکند فقط آب می بیند ولی قطره ای نمی تواند برای رفع تشنگی خود از آن بخورد و اگر بخورد تشنگیش فزونی خواهد یافت. خیلی از ماها در چنین وضعیتی قرار داریم و در دریاهای مختلف در حال سیر هستیم که آبش برایمان گوارا نیست و نمیتوانیم رفع عطش نماییم.

مواردی هست که دور و بر ما پر از آب بوده ولی ما را قطره ای بهره نیست و شایستگی دستیابی به دریای معرفت و آب گوارای آن را نداریم که هنوز در داخل حجابهای خود تافته گرفتاریم و ما را در برزن عشاق راهی نیست. آن چنان اسیر تعصبات و ذهنیات خیالی خود گشته ایم که صدای آبشارهای دریای پر تلاطم حقیقت را نشتیده و دنبال آب می گردیم  و بازیچه سرابهای خود ساخته .آب زلال حقیقت از جلو چشمان حیرت زده ما جاری است ولی بند زنجیری خود ما را مانع از رسیدن به آن می شود.

ادامه شعر بالا در ادامه مطلب