اونقدر گرفتار روزمرگی شدیم که پاک خودمون را از یاد بردیم.چشمامون اونقدر به دیدن زشتیها عادت کرده که زیباییها را نمی بینه و آدمی نفس زنان از پس ساعتها و سالها تلاش مذبوحانه برای تغییر جامعه و خلق اثر ماندگار دیگر ذهنش معنای بالندگی و خلاقیت را نیز به محاق فراموشی می سپارد و زین پس جز حسرت و ندامت و پشیمانی چیزی سراغ آدم را نمی گیره و افسوس می خوره که به همه چیز و همه جا توجه کرد و فقط خودش رو ندید و خانه درونش را که اکنون غبار اندوه و یاس سرتاسر وجودش را گرفته و امیدی برای رهاییش نیست.در فکر خانه تکانی همه بود ولی هیچوقت مجال نیافت که زندگی سراسر رنج و تعب خود را نیز به تماشا نشیند و برای همین بدون بهره مندی از لذات سرشار و پاک زندگانی خیلی زود افسار زندگی را از دستش گرفتند .ما چقدر با خود بیگانه شدیم و از خود چنان دور که اکنون فاصله را با خود فرسنگها احساس می کنیم. و امیدی برای رسیدن به خود نداریم. نقطه شروع را به ما اشتباهی نشان دادند و ما را در اوان بهار زندگانی کشان کشان پاییزمان ساختند که بعد خزان زمستان است و سردی و آدمی را دیگر رمق نشاط و گرمی در وجود نیست که با حرارتش دلها را بر انگیخته و عشق را در وجود آدمی به حرکت در آورد تا تخم شادی و پویایی و سرحالی را بپراکند و چنان با جهان هماهنگ شود که انگار درست در سمفونی آفرینش در جایگاه خود قرار گرفته و همنوا با میلیونها موجود دیگر خوب می نوازد.

 نوشته شده توسط محمد رضا در سه شنبه 87/2/17 و ساعت 10:50 صبح | نظرات دیگران()

در گشت و گذار روزانه در وبلاگها گذرم به وب نویسی افتاد که در باره کتاب خدا می نوشت و با مروری سریع دریافتم که زیبا از کتابی زیبا می نویسد و مرا بر آن داشت که پستی را به غربت کتاب و کلمه خدا اختصاص دهم که در این زمونه و در بین دوستاش از یادها دور شده و در کنج فراموشی آرمیده است که فقط در زمان سختیها و رنجها به یاد می افتد و در هنگام سفر که از زیرش بگذرند و بوسه ای فاتحانه بر آن زنند و راهی سفر شوند و یا در خاکسپاری با صدایی حزین آن را بخوانند که شاید قلبها اندکی به خود آیند حتی برای لحظاتی کوتاه هم که البته کتاب در همه جا و همه حال ارزشمند است و حتی این لحظات نیز جای شکر دارد که در یاد کتابت خدا می افتیم و رو به قرآن می کنیم.قرآن را زمانی از دست ما گرفتند که دست زدن به آن را با تشریفاتی منتسب کردند که در هر زمان و مکان نتوان به آن دست یافت و همیشه در بالاترین قسمتهای اتاقها جای می گیرد که نتوان آسان به آن دست یافت که هر چیزی دم دست باشد و در جلو چشم همیشه به آن نگاه می شود و این نگاهها انسان را به نگاه خدا اتصال می دهد و او را خدایی می سازد. درست در زمانی که انتظار می رود کلمه و کتاب خدا از گوشه های دنج به صحن حضور آورده و در زندگی روزانه از آن بهره گرفته شود دوباره استفاده از آن به آواز حزین و تجوید و حفظ محدود می گردد که انگار فهم از آن باید همیشه در مهجوریت بماند که این سرنوشت هر چه رنگ خدایی دارد است. آنچنان که با کتابهای معمولی همدم هستیم از کتاب خدا دور هستیم که انسان با دم دستیهای خود زیاد دمخور میشود تا اشیای مقدس و دست نیافتنی که هر بار مراجعه به آن او را پریشان و آشفته می سازد که مبادا بی نزاکت و بی ادبانه دست به آن بزند و خدای نکرده گناهی را مرتکب شود با باز کردن لای قرآن و خواندن جمله ای و اصلاح خود بر اساس آن جمله که بعضی ها برای آدمی حتی اصلاح و ارتقایش را نیز بی اذن و اجازه بزرگان قوم جایز نمی دانند.  

 نوشته شده توسط محمد رضا در سه شنبه 87/2/10 و ساعت 1:0 عصر | نظرات دیگران()

Samuel Taylor Coleridge شاعر انگلیسی در شعر The Rime of the Ancient Mariner سروده است :

 آب ، آب ، همه جا آب
دریغ از قطره ای برای نوشیدن

آدمی را تجسم کنید که در دریای شور در قایقی نشسته است  و تا چشم کار میکند فقط آب می بیند ولی قطره ای نمی تواند برای رفع تشنگی خود از آن بخورد و اگر بخورد تشنگیش فزونی خواهد یافت. خیلی از ماها در چنین وضعیتی قرار داریم و در دریاهای مختلف در حال سیر هستیم که آبش برایمان گوارا نیست و نمیتوانیم رفع عطش نماییم.

مواردی هست که دور و بر ما پر از آب بوده ولی ما را قطره ای بهره نیست و شایستگی دستیابی به دریای معرفت و آب گوارای آن را نداریم که هنوز در داخل حجابهای خود تافته گرفتاریم و ما را در برزن عشاق راهی نیست. آن چنان اسیر تعصبات و ذهنیات خیالی خود گشته ایم که صدای آبشارهای دریای پر تلاطم حقیقت را نشتیده و دنبال آب می گردیم  و بازیچه سرابهای خود ساخته .آب زلال حقیقت از جلو چشمان حیرت زده ما جاری است ولی بند زنجیری خود ما را مانع از رسیدن به آن می شود.

ادامه شعر بالا در ادامه مطلب

ادامه مطلب...

 نوشته شده توسط محمد رضا در دوشنبه 87/2/2 و ساعت 11:38 صبح | نظرات دیگران()